Aleksander Kunicki, pseudonim „Rayski”, chor., ppor.

Urodzony 26 lutego1898 r. w Demni Wyżnej; zmarł w 1986 r. w Bielsku Białej.

Uczestnik I wojny światowej (w armii CK Austro – Węgier), po wzięciu do niewoli na froncie włoskim dostał się do Armii Polskiej we Francji (tzw. Armia Hallera). Po powrocie do Polski, uczestnik wojny polsko – bolszewickiej 1920 r. brał udział również w III powstaniu śląskim. Pozostał w wojsku, od 1933 r. służył w kontrwywiadzie V DOK.

Po Wojnie Obronnej 1939 r. przez Rumunię i Grecję przedostał się do Francji, gdzie ostatecznie trafił do KG ZWZ. Tuż przed upadkiem Francji skierowany na ochotnika do kraju, gdzie dotarł w 1941 r.

Okres konspiracji:

Początkowo skierowany do Komendy Okręgu ZWZ Brześć Litew. W 1942 r. zagrożony wsypą wrócił do Warszawy. Od stycznia 1943 r. szef wywiadu w kompanii „Osa – Kosa”, po jej rozbiciu przechodzi do kompanii „Agat” na to samo stanowisko wraz z częścią swoich podwładnych. Odpowiadał za rozpoznanie we wszystkich akcjach oddziału. Po akcji „Kutschera” awansowany na stopień podporucznika (czasu wojny).

Powstanie Warszawskie:

Rozkaz o Godzinie „W” nie dotarł do „Rayskiego”, został wraz z żoną wywieziony w grupie mieszkańców Ochoty do Pruszkowa a potem do Skierniewic. Mimo poszukiwań Niemców przedostał się do Krakowa i na przełomie 1944/45 ponownie współpracował z płk. „Radosławem” (dowódca Kedywu przebywał w Częstochowie) i realizował działania wywiadowcze (m.in. w Krakowie).

Losy powojenne:

Po wejściu Rosjan został aresztowany przez UB w rodzinnym Bielsku Białej pod zarzutem współpracy z Gestapo. Skazany na karę śmierci, po interwencji płk. „Radosława” został zwolniony w 1946 r.